Άσε τους αργυρώνητους μπροστά και τους τελώνες
έλα μαζί παράμερα σε φώτα λιγοστά
σε βιβλικές κι αν ζήσαμε ημέρες Βαβυλώνες
θυμήσου η ανάσταση θα ρθεί μας το
χρωστά
βάστα και το τρεμάμενο κερί καθώς τ’
αξίζει
χίλιες κι ας ήρθαν συμφορές με τις
χαρές ανάρια
πάντα μια άκρη ουρανός τον πόνο θα
κερδίζει
και οι πεθαμένοι θα κυλούν τις νύχτες
τα λιθάρια
κι ας τους Ιούδες που έχουν βιός κρυφά
να τους ορίζει
το χέρι π’ αλυσόδεσε τον κόσμο στο
τροχό
καθώς το καταπέτασμα στα δυό θα τους
γκρεμίζει
εκείνη που έχουν μέσα τους βαθειά
Ιεριχώ
