τα κάγκελα

Δεν τις λησμόνησα  ποτέ μου και καμιά

μες των πολλών των εραστών την ερημιά

που γερασμένες θα ναι πια αδελφοφάδες

μ’ αρσενοκοίτες συντροφιά και με τριβάδες

η κάθε βίζιτα μια κάθετη γραμμή

μια οριζόντια μετά στη πληρωμή

τη Βάσω την Αλίκη και την Άγγελλα

κι ενα τετράδιο θυμάμαι όλο κάγκελα

κάτω απ της Λένορμαν αργά τους φανοστάτες

έφτιαχνε ο έρωτας μικρούς επαναστάτες

και μνήμες γόνιμες της έπειτα εποχής

για κατανόηση βαθειά της ανοχής

έτσι καθώς ήρθε η ζωή με ειρωνεία

στης αγοράς να με εκδώσει τα πορνεία

σα την τσατσά στο τραπεζάκι πλάι στο ράδιο

να χω με κάγκελα δικόμου ένα τετράδιο