μη με τρομάξουν

Με ξέχειλο ποτήρι και μ’ ευχές

στης σόμπας τη γωνιά τη πυρωμένη

χειμώνα π’ αρχινάνε οι βροχές

στο τοίχο αδειανή τους η κορνίζα

από τα κάδρα  ξεκολλούν οι πεθαμένοι

παλιομοδίτες μες τα ρούχα τους τα γκρίζα

σε γνώριμες εκει τις αγκαλιές

η νύχτα που’ χει κι ο βροχάρης αναστήσει

μιά παρηγόρια σα ρακόμελου γουλιές

και ευλογιά για το θνητό που ζει το θάμα

κάνει το δάκρυ της χαράς να μοιάζει λύση

ξόρκι του πόνου και του θάνατου αντάμα

μουσαφιραίους έχω απόψε γλεντοκόπους

η λογική ίδια κι ο νους μου να  λαθαίνει

για άλλους μάθαινα καιρούς και άλλους τόπους

μα ως  υψώνουν το ποτήρι να μου τάξουν

θα πρέπει λέω να μιλούν σ όποιον  πεθαίνει

και δε το λεν ευγενικοί μη με τρομάξουν

Σχιζοφρένεια

Σα να βγαλε η ζωή όλο το άχτι

τα όνειρα και τα μαλλιά μας στάχτη

απέναντι ένας στρόγγυλος μεγάλος

καθρέπτης μαρτυριάρης παπαγάλος

εργόχειρα της μάνας ,παροιμίες

στο παραλήρημα εσύ εγώ αρρυθμίες

να τα κεράσια τα πολλά, μικρό καλάθι

η παναγιά στα κλάματα, χριστός στ’ αγκάθι

ζεστό το μαγαζί και η μουσική

παράλογο ζητά τη λογική

θανάτοι μοιρασιά κουβέντα άχαρη

με κουταλάκι παίζεις και τη ζάχαρη

χαπάκια, μα στο βλέμμα ο πανικός

με άκουγες σα να σουν λογικός

έξω απ το τζαμί στη βροχή χωρίς ομπρέλες

οι παιδικές περνούν χλευάζοντας οι τρέλες