O Gottfried Benn υποστήριζε ότι στη λυρική ποίηση το μέτριο
είναι ανεπίτρεπτο και ανυπόφορο
Όταν με διαβάζω τον δικαιώνω

Κυριακή, Απριλίου 22

στο μουσείο


Λύχνος κοινός εις την προθήκη τ’ όνομα μου
μετρώ αιώνες σιωπής και γενεθλίων
μιας βυθοκόρου που μ’ ανέκτησε της άμμου
εύρημα τάχα ανασκαφών των εναλίων

εκει εγώ μες των ευχών να τα χιλιάσεις
να αναδεύω κάθε νύχτα φλόγα αμφίβια
σβηστός αιώνες στην αλμυρά της θαλάσσης
φέγγω και πάλι για μια στήλη επιτύμβια

και σιωπηλά πίσω από λάμπες του καθρέφτη
βρίσκω σα πρώτα πριν τα χρόνια τ’ αλμυρά μου
τη λησμονιά δεύτερο χάρο που ενυμφεύθη
πάνω στη στήλη ν' αναγράφεται η κυρά μου


Κυριακή, Απριλίου 8

Περιμένοντας την ανάσταση





Φέγγουν τα λαδοκάντηλα στους τάφους προσκεφάλι
σαν το μεγαλοβδόμαδο κοντεύει τα στερνά του
κι εκεί στον επιτάφιο Παρασκευή μεγάλη
πιάνουν πεζούλι οι νεκροί και λεν τα του θανάτου

πως τα μεγάλα Σάββατα κι ανάστασης γιορτάδες
πάνε νωρίς στην εκκλησιά και λαμπροφορεμένοι
σαν απολύει ο παπάς και φύγουν οι ψαλτάδες
μένουν ξωπίσω αλύτρωτοι κι ακόμη πεθαμένοι


Κυριακή, Απριλίου 1

τα ροδοπέταλα





Μαδούν τα ροδοπέταλα
κι αλύτρωτα έχουν πέσει
στου τραπεζιού τη μέση
κραυγή στο πουθενά

να συμβολίζουν άδολα
κι αθώα στη θανή τους
φριχτή παντοτινή τους
μια μοίρα που πονά

καθ’ ένα τους η νιότη μας,
με μόνο της ψεγάδι
απ το κλωνί στον Άδη
κοντά δυο πιθαμές

εμέτραγε τη  ζήση τους
τη μυρωδιά το χρώμα
πριν να τα κάμει χώμα
του χρόνου το εκκρεμές

τα ροδοπέταλα