το παράπονο του Οδυσσέα

Σα κόσμου που γκρεμίζετε κομμάτι

κι ας γλύτωσαν της σκύλας την οργή

των Τρώων χρεωθήκαν την πληγή

και το να του πολύφημου το μάτι

Mα πιότερο τα ασκί που χαν φυλάξει

με τους αγέρες τάχα τ’ ουρανού

το λύσαν και τ ΄αχ του κεθ ενού

αντάρα ο στεναγμός θα τους βουλιάξει

Kι ως έφτασε ως τα εδώ η Κυμοθόη

και άπονα τους κοίταξε η πλωτώ

τα απόψε σε μια θάλασσα πιοτό

χαθήκαν οι συντρόφοι μου οι αθώοι

Aπ των αιώνων τώρα τους χρωστήρες

χρώμα και σχήμα άλλαξαν οι τόποι

πλαγιάζει με πολλούς η Πηνελόπη

κι εμένα με σκοτώσαν οι μνηστήρες

το παράπονο του Οδυσσέα