Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι

  

Φιγούρες απ τον κόσμο του Σπαθάρη

φτωχή παράγκα το σεράϊ αντικρύ

του καραγκιόζη το να χέρι το μακρύ

ζωή πανσέληνος , ένα φεγγάρι

να του βεζίρη το σπαθί σαν το δικό μας

με το θηκάρι του ξωπίσω σαν ουρά

ήταν τότες που μοιράζαν τη χαρά

και λες ξοδεύτηκε με μιας το μερτικό μας

καταραμένο πάντα πέθαινε το φίδι

ο μέγα Αλέξανδρος νικούσε στο πανί

και που σε σφάζει ,τα μικρά ,που σε πονεί

ζωή φτιαγμένη από νίκες και παιχνίδι

η μνήμη εκείνη μοιάζει τώρα να λαθαίνει

που έχει η νιότη μες το χρόνο μαραθεί

το σκοτωμένο φίδι να χει αναστηθεί

κι ο μέγα Αλέξανδρος στο τέλος να πεθαίνει

Ο Μέγας Αλέξανδρος και το καταραμένο φίδι

-------------------------------------------------

Σαν ιστορία που θα πρέπει να τολμήσω

μια κατάρα  ή τα μάγια μου να λύσω

μ ένα φιλί ή μ ένα δράκο σκοτωμένο

τον καημένο

κι ως δεν υπάρχει παραμύθι να θυμάμαι

και φυλαχτό να με φυλά όταν κοιμάμαι

είπα να λύσω με καράβι για ταξίδι

μισό καρύδι

με των πολλών στη προκυμαία τα μαντήλια

και των παπάδων τις ευχές και τα καντήλια

μ είδα κρυψώνα τους ορίζοντες μου ναχω

θαλασσομάχο

κι ως να μη έχουν από με ένα σημάδι

του κάτω κόσμου με νομίζουν και του Άδη

να λειτουργιές και να στεφάνια στο νερό

στον τολμηρό

μα εγώ έχω πίσω ένα δράκο που να ζει

κατάρες μάγια φυλαχτά όλα μαζί

υπέρ ανάπαυσης την κάθε Κυριακή

κι άστους εκεί

μισό καρύδι